Jak i dlaczego operacja kurska Sił Zbrojnych zmusiła wroga do zmiany celów tzw. „SWO”

Wyniki pośrednie: w ciągu miesiąca Siły Zbrojne wkroczyły na głębokość 35 km w głąb terytorium Federacji Rosyjskiej, przejęły kontrolę nad 1300 kilometrami kwadratowymi i 100 osadami, uzupełniły fundusz wymiany dla ponad 600 rosyjskich jeńców. A to już fantastyczny wynik. Kluczowe jest jednak to, że to wszystko zmusiło wroga do przeniesienia znacznych sił i środków na wzmocnienie obwodu kurskiego To przede wszystkim. Chciałoby się więcej. Ale wszystko ma swój czas.

„Wycofali tam dzisiaj około 60 000 żołnierzy” – powiedział prezydent Ukrainy Wołodymyr Zełenski w wywiadzie dla NBC News. A później pojawiła się informacja, że ​​w tym kontyngencie są też jednostki przeniesione (mimo wszystkich wcześniejszych zaprzeczeń tego faktu!) z kierunku pokrowskiego.

Po drugie i to chyba najważniejsze – w rosyjskiej infoprzestrzeni nastąpiła wyraźna zmiana dyskursu. Jeśli w pierwszych tygodniach Kreml i jego oswojeni propagandyści niemal „nie zauważyli” ofensywy Sił Zbrojnych w obwodzie kurskim, udając, że albo tam w ogóle nic się nie dzieje, albo dzieje się coś nieistotnego, to teraz… O niej mówi się nie tylko częściej, ale w ogóle - jak o „decydującej operacji.”.

Jako pierwszy wyraził to dowódca Kadyrowa „Achmat” Alaudinow w rozmowie z agencją TASS (cytujemy w oryginale): „Bieżące wydarzenia w obwodzie kurskim uznaje się za decydującą bitwę operacji specjalnej, co dopełni jego historię.”

A potem właściwie sam Putin na „Wschodnim Forum Ekonomicznym” we Władywostoku: „Świętym obowiązkiem sił zbrojnych jest zrobienie wszystkiego, co możliwe, aby wypędzić wroga z tych terytoriów (obwód kurski – red.) i niezawodnie chronić naszych obywateli.”

Okazuje się, że Putin przyznał, że Ukraina zmusiła go do zmiany celów „SWO”? I teraz zamiast „demilitaryzacji” i „denazyfikacji”, zamiast „Donbasu za wszelką cenę” rosyjska armia staje przed zadaniem wyzwolenia swojego terytorium od wroga? No cóż, niech to będzie odpowiedź dla wszystkich, którzy wciąż z pewnym sceptycyzmem podchodzą do tego pytania: „Czy ukraińska „bezczelność” w obwodzie kurskim była warta tego, co dzieje się obecnie w obwodzie donieckim, czy może lepiej byłoby wyrzucić wojska dla wzmocnienia tych jednostek, które stoją pod Pokrowskiem?

Po trzecie. Początkowo wróg rozpoczął desperacką ofensywę informacyjną i psychologiczną wokół operacji kurskiej Sił Zbrojnych Ukrainy. W sieci Ukraińcy znaleźli się pod lawiną „eksperckich i popularnych wątpliwości”, które najwyraźniej zostały „zasiane” przez moskiewskie farmy botów. Powiedzieli, mali ludzie, uciekajmy jak najszybciej z tego regionu sumskiego, musimy uratować Pokrowsk! A przeciwstawienie się temu napływowi było bezpośrednim zadaniem tyłu, obywateli, zadaniem bojowym, jeśli można tak powiedzieć. Tak, było trudno, ale wydaje się, że Ukraińcom się to udało.

Po czwarte, operacja kurska zasadniczo zmieniła moralną i psychologiczną atmosferę wokół Wielkiej Wojny narodu ukraińskiego z rosyjskim faszyzmem. Po nieudanej kontrofensywie latem 2023 roku i prawie roku wyczerpujących bitew obronnych z liczebnie przeważającym wrogiem, Siły Zbrojne pokazały, że potrafią i mogą skutecznie atakować. To, niczym odskocznia, podniosło ducha na Ukrainie i, co nie mniej ważne, przyczyniło się do zmiany postawy naszych partnerów wobec naszego sprzeciwu wobec imperium. Ukraińska ofensywa w Kursku po raz kolejny przekonująco udowodniła, że ​​każdy chce być ojcem zwycięstwa, porażka jest sierotą.

Dlatego też Prezydent podniósł poprzeczkę w rozmowach o niepełnym zrozumieniu celu operacji kurskiej, deklarując, że jest ona częścią strategii zwycięstwa w Wielkiej Wojnie, a Siły Zbrojne Ukrainy pozostaną na terytorium wroga tak długo, jak długo konieczne jest, aby to osiągnąć.

...A teraz znowu odnośnie Pokrowska. Od początku września pojawiały się informacje, że wyczerpany wielomiesięcznymi walkami ofensywny impuls wroga słabnie w tym kierunku. A wieczorem 5 września naczelny dowódca Sił Zbrojnych Ukrainy gen. Syrski oświadczył wprost, że wróg „w ciągu 6 dni nie posunął się ani na metr w kierunku Pokrowska”. To więc znowu odpowiedź dla tych, którzy uparcie nie wierzyli: czy ofensywa w obwodzie kurskim nie przyczyniła się do tego?

W jaki sposób – porozmawiamy o tym później, a najpierw – bardziej szczegółowo: co Ukraina już osiągnęła wchodząc na terytorium Federacji Rosyjskiej?

OSIEM OSIĄGNIĘĆ UKRAINY

Wołodymyr Fesenko, Prezes Zarządu Centrum Stosowanych Badań Politycznych „Penta”, w komentarzu dla Ukrinform zauważył, że miesiąc udanej działalności naszego wojska w obwodzie kurskim przyniósł Ukrainie co najmniej pięć osiągnięć.

Po pierwsze, nastąpiła częściowa zmiana charakteru działań wojennych.

„Po raz pierwszy od jesieni ubiegłego roku wojska ukraińskie przystąpiły do ​​aktywnych i skutecznych działań ofensywnych. Rosja utraciła jednoznaczną i jednoosobową dominację na polu bitwy, choć kontynuuje ofensywę w obwodzie donieckim. Zarówno dla społeczności międzynarodowej, jak i dla Ukraińców stało się oczywiste, że Siły Zbrojne Ukrainy nie utraciły zdolności do posuwania się naprzód nawet na terytorium wroga” – mówi politolog.

Po drugie, działania militarne obecnej wojny zostały po raz pierwszy i na długi czas przeniesione na terytorium Federacji Rosyjskiej, co stało się całkowitym zaskoczeniem dla władz rosyjskich i ludności rosyjskiej, a także społeczności międzynarodowej.

„Zagraniczni partnerzy Ukrainy po raz pierwszy oficjalnie uznali prawo Ukrainy do tej obrony – poprzez działania bojowe na terytorium wroga” – dodał Fesenko.

Po trzecie, operacja ta zmusiła Rosjan do wycofania przynajmniej części swoich rezerw i części jednostek wojskowych ze strefy działań bojowych na Ukrainie.

„Stało się także oczywiste, że Federacja Rosyjska nie posiada obecnie dużych i wolnych rezerw wojskowych. A to, co jest, wykorzystuje się głównie na kierunku pokrowskim i w obwodzie donieckim” – komentuje ekspert.

Po czwarte, operacja ta zniszczyła mit o „czerwonej linii” na granicy Federacji Rosyjskiej z Ukrainą, której przekroczenie mogłoby spowodować niezwykle negatywne konsekwencje dla Ukrainy i Zachodu, w szczególności użycie przez Rosję broni nuklearnej przeciwko Ukrainie lub dużą -skala eskalacji obecnej wojny.

Po piąte, istnieje pewien wpływ na społeczeństwo rosyjskie. Po raz kolejny mit o niezwyciężoności Putina i armii rosyjskiej, w który Rosja po raz kolejny uwierzyła przez ostatnie półtora roku, został obalony.

„Wręcz przeciwnie, słabości Putina, rosyjskiego rządu i rosyjskiej machiny wojskowej ponownie stały się oczywiste. Nie nastąpiły jeszcze drastyczne zmiany nastrojów społeczeństwa, ale ponownie pojawiły się pewne pęknięcia w podejściu Rosjan do swojego rządu i do zakończenia wojny z Ukrainą. Na razie są to nastroje bierne, ale kto wie, co będzie dalej? Najważniejsze, że Ukraina otrzymała dodatkowe i istotne narzędzie nacisku militarnego i politycznego na Federację Rosyjską” – zapewnia Wołodymyr Fesenko.

Natalia Belicer, ekspert Instytutu Demokracji im P. Orłyka dodał jeszcze kilka osiągnięć Sił Zbrojnych Ukrainy w obwodzie kurskim.

Po szóste, operacja kurska ożywiła przestrzeń informacyjną i znacząco zwiększyła zainteresowanie świata przebiegiem wydarzeń wojny rosyjsko-ukraińskiej.

„Nawet pochłonięte zbliżającymi się wyborami prezydenckimi media amerykańskie nie tracą wiadomości, analiz i różnych rozważań na temat sytuacji na froncie kurskim”. Jednak nie sama Ameryka. W tym kontekście warto nawiązać do wpisu na Facebooku przewodniczącego Medżlisu Narodu Tatarów Krymskich Refata Czubarowa, który oglądał tureckie kanały telewizyjne i które jego zdaniem są pełne takich napisów: „Ukraina da Rosji nowe niespodzianki – ciosy”, „Czy Ukraina rzuci Rosję na kolana?”, „teraz z terytorium Ukrainy wieje wiatr”, „Rosja nie jest w stanie powstrzymać Ukrainy” – zwraca uwagę pani Belicer.

Po siódme, wydarzenia w obwodzie kurskim w przekonujący sposób ukazały słabość rosyjskiego rządu i jego wojskowo-politycznego przywództwa.

„W polu informacyjnym Rosji, pomimo ścisłej kontroli „odgórnej”, panuje całkowity chaos. Wystarczy prześledzić, jak radykalnie zmieniła się retoryka „rzeczników Kremla”, a mianowicie: od początkowego „Kijowa w 3 dni” do „konieczności zapewnienia bardziej niezawodnej ochrony granic Federacji Rosyjskiej przed atakami ukraińskim” - podkreśla politolog.

Po ósme, ważnym sukcesem w operacji była imponująca liczba jeńców wojennych, w tym także tych, którzy stanowią dla Federacji Rosyjskiej większą wartość – poborowych (zwłaszcza jeśli ich matki i inni krewni okażą się zdolni do silniejszego protestu), oficerów FSB, i funkcjonariuszy Kadyrowa.

„To właśnie skłoniło Rosję, po raz pierwszy (!) od rozpoczęcia wojny na pełną skalę, do podniesienia z własnej inicjatywy kwestii wymiany. I choć kierownictwo wojskowe i polityczne Ukrainy w dalszym ciągu uważa za nierealne realizację najwyższego celu – wymiany „wszystkich za wszystkich”, określony przebieg wydarzeń powinien niewątpliwie pozytywnie wpłynąć na dalszy proces uwolnienia setek ofiar tej wojny, zwłaszcza „Azowów”, których od dawna nie wypuszczano na wolność, Rosja chce oddać” – mówi Natalia Belicer.

WYZWOLNIENIE KURSKA NOWYM CELEM „SWO”: DLACZEGO KREML NAGLE ZMIENIŁ RETORYKĘ?

Podobnie jak my, Ołeksandr Musienko, szef Centrum Wojskowych Studiów Prawnych, również zauważył zmianę dyskursu w rosyjskiej przestrzeni informacyjnej.

„W Rosji zaczynają więcej mówić o Kursku. Ten sam Alaaudinow, który w szczególności odpowiada za obronę kierunku kurskiego, w rozmowie z agencją TASS mówi, że sytuacja jest trudna, że ​​Ukraina rzuciła tam najlepsze jednostki... I dalej mówi, że w tzw. SWO operacja kurska staje się decydująca – mówi Musienko. - Zatrzymywać się! A co z Pokrowskiem? Dlaczego akcenty się zmieniają? Dlaczego coraz częściej wspomina się o Kursku? Dlaczego Pieskow nagle powiedział, że Ukraina na pewno uderzy rakietami dalekiego zasięgu, że USA dadzą prawo do uderzenia swoją bronią w głąb terytorium Rosji? A ponieważ, jak widać, Rosjanom pod Pokrowskiem nie wszystko się udało. Ponieważ ukraińskie dowództwo doskonale rozumie idee operacyjne i plany wroga i podejmuje szereg działań, w tym poprzez wzmocnienie tego kierunku.”

Obecnie plany wroga na kierunku pokrowskim, zdaniem eksperta, polegają na atakach flankujących: „Rosjanie nie będą atakować kierunku frontalnie, czołowo. Będą próbować zaatakować na południu przez Selidowe, gdzie nadal trwają aktywne działania wojenne. Jest tu gorący punkt, przez który będą próbowali przedostać się w stronę Kurachowa. A stamtąd na flance przejdź do Pokrowska. Taka sama sytuacja jest na północy. Wróg będzie początkowo próbował przedostać się pod Mirnograd, zrywając połączenie logistyczne z Pokrowskiem i próbując ominąć go od północy. Mówi, że jest to taktyka „tyknięcia”, którą Rosja wielokrotnie stosowała podczas inwazji na pełną skalę. - Ale czy wróg zastosuje tę taktykę, to duże pytanie. Ukraińska armia powstrzymuje ich. Ogólnie rzecz biorąc, dowództwo wojskowe rozumie, jak zatrzymać rosyjski atak i zadać wrogowi poważne straty, aby go wyczerpać. Tak zwana „szybka ofensywa” Rosjanom była daleka od sukcesu. Już zaczynają odczuwać brak siły w niektórych parametrach, ale nadal idą do przodu.”

Musienko zwraca uwagę, że kilka zagranicznych publikacji, np. Forbes, kilka dni temu pisało o wkroczeniu Rosjan do Pokrowska, jakby był to fakt dokonany. A teraz...

„Po zapoznaniu się ze «świeżymi» danymi słynnego analityka OSINT Andrew Perpetuy ich opinia uległa zmianie: przy tak rekordowych stratach w sprzęcie, sile roboczej itp. Federacja Rosyjska nie zdobędzie Pokrowska” – mówi ekspert wojskowy. - I staje się zauważalne, że Rosja przechodzi teraz do innego zadania - otoczenia miasta. Ale to zadanie wymaga również znacznych zasobów. Czy wróg ma te zasoby, które ciągle się uszczupla, przegrywa?... Dlatego teraz wypuszczają Alaudinowa, który w rozmowie z TASS już przygotowuje opcję rezerwową: Pokrowsk taki jest, ale ogólna bitwa będzie właśnie w obwodzie kurskim.”

Czy czujecie zmianę akcentu?...

„Kreml czuje się niepewnie w stosunku do obwodu kurskiego… A to oznacza, że ​​dowództwo okupantów może wysłać tam dodatkowe siły z innych kierunków. Jest to wskaźnik, że operacja Kurska działa i przynosi efekty. W przeciwnym razie Kreml nie uwolniłby teraz Alaudinowa” – podkreślił Ołeksandr Musienko.

OSIĄGNĘLIŚMY NAJWIĘKSZY SUKCES WOJSKOWY PO JESIENI 2022 ROKU POD KURSZKINĄ I CIĄGLE KONSOLIDUJEMY I ROZWIJAMY TEN SUKCES

Jewgienij Dyki, analityk wojskowo-polityczny, były dowódca kompanii batalionu „Aidar”, jako pierwszy postanowił przypomnieć początkowe stanowisko stron przed ofensywą kurską:

• Nasi wrogowie stoją w obliczu beznadziejnie głębokiego kryzysu zasobów, przede wszystkim „żelaza”, którego niektóre rodzaje zostają na rok wojny, a inne na pół roku; po drugie „mięso”, którego i tak wystarczy, ale nowy zestaw jest coraz trudniejszy i droższy.

• Nasze głębokie ciosy nie wykrwawiły jeszcze gospodarki Federacji Rosyjskiej, ale stały się już znaczącym czynnikiem; elementarna ekstrapolacja pokazuje, że za rok druga armia świata po prostu nie będzie miała czym zatankować żelaza, które będzie w stanie wówczas jeszcze poprowadzić;

• Jednocześnie kryzys zasobów i rezerw, który wyraźnie rysuje się na horyzoncie naszych wrogów (i który ich dowództwo wyraźnie widzi), jest wciąż przed nami; tymczasem nasza mobilizacja dopiero zaczyna się powoli, więc na razie jesteśmy w defensywie na froncie, wróg naciera w Donbasie kosztem ogromnych strat i już wziął na cel Pokrowsk;

• Ukraińskie społeczeństwo  jest przygnębione, rosyjska narracja o „niezwyciężoności armii rosyjskiej w wojnie na wyniszczenie” skutecznie zadomowiła się w świadomości wielu zwykłych ludzi (wbrew faktom, liczbom i ocenom ekspertów), a wszelkie socjologiczne urzędy już manipulują „ankietami” wokół „kompromisów” i „dopuszczalnych warunków” naszej kapitulacji;

• Na Zachodzie jest jeszcze gorzej: aksjomat „niezwyciężoności” Raszki jest akceptowany niemal bez alternatywy, a w ich mediach już jesteśmy ostatecznie „pochowani” i już otwarcie „nachylamy się” na „zamrożenie”, które jest dla nas zabójcze.

W tych warunkach – mówi Dyki – Kreml przyjmuje całkowicie słuszną strategię: „Aby za wszelką cenę maksymalnie przyspieszyć ofensywę w Donbasie, wycisnąć z tej ofensywy jak najwięcej, przedstawiając ją jako „zdecydowaną”, i mieć czas, aby popchnąć nas aż do śmierci dla nas i „zamrożenia”, które uratowało Rosjan. Mieć czas, zanim brak środków i rezerw armii rosyjskiej stanie się oczywisty, a wtedy będą z nami rozmawiać nie o zamrożeniu, ale o kapitulacji.

Kalkulacja Kremla mogła się sprawdzić. Dla naszych wrogów jest to jedyny scenariusz ratunkowy, przy wszystkich innych obraz będzie dla nich za pół roku zupełnie obojętny, a za rok najprawdopodobniej katastrofalny. Zatem współpraca z nami w ciągu najbliższych kilku miesięcy to jedyna szansa na uniknięcie przegranej wojny. W związku z tym wszystkie zasoby, zarówno wojskowe, informacyjne, jak i polityczne, zostały przeznaczone na realizację tej szansy”.

...I nagle wjeżdżamy do kurskiego. A cały plan Putina pęka w szwach, praktycznie unieważniony. Jednak na Kremlu nie można powiedzieć, że byli całkowicie zdezorientowani, ale jak zwykle rozpoczęli przeciwko nam przemyślaną i skoordynowaną akcję informacyjną. Jej istota: w każdy możliwy sposób bagatelizować skalę i znaczenie wydarzeń w obwodzie kurskim oraz w każdy możliwy sposób wyolbrzymiać rolę i znaczenie ofensywy na Pokrowsk.

„Podczas gdy nasi żołnierze przerysowują mapę linii styku i wymazują mityczne „czerwone linie”, ty i ja rysujemy w naszych głowach zniekształcony obraz, w którym „jakaś Suja tam” nie ma żadnego znaczenia, a zamiast tego możliwa utrata Pokrowska (o który wrogowie będą musieli jeszcze dużo walczyć i wydać niezliczoną liczbę wojowników) jest przedstawiany jako strategiczne zwycięstwo wroga, które niemal kładzie ostateczny punkt w tej wojnie i nie pozostawia nam innego wyboru niż poddanie się – podkreśla Jewhen Dyki.

Ekspert podkreśla, że ​​sytuacja w Pokrowsku jest naprawdę niezwykle trudna. Utrzymanie obrony w czystym polu pod KAB-ami i FAB-ami oraz przy przewadze liczebnej wroga jest bardzo problematyczne, dlatego konieczny jest (wg najnowszych danych był konieczny - red.) odwrót. Czy to jednak oznacza, że ​​Pokrowsk wkrótce wpadnie w ręce okupantów? W żaden sposób.

„Zawsze byliśmy i jesteśmy silniejsi w obronie w zabudowie miejskiej, gdzie każdy dom i piwnica jest „naturalną” fortyfikacją. Walka o każdą ćwiartkę to wcale nie to samo, co ofensywa w terenie, a wróg zadaje nieporównywalnie większe straty” – przypomina ekspert.

„W ostatecznym rozrachunku, nawet jeśli stanie się najgorsze – że Pokrowsk podzieli los Łysyczańska, Bachmuta i Awdijiwki – jest to oczywiście trudne i smutne, ale w żadnym wypadku nie śmiertelne. Tylko przegrana wojna będzie fatalna – albo dla nas, albo dla Kremla. Wojna to straszna i krwawa gra w szachy, w której musisz poświęcić figury, a jedyne, co się liczy, to to, kto na końcu zaatakuje”.

„Gdyby pełzająca ofensywa Rosjan w Donbasie nadal była jedynym codziennym wydarzeniem tej wojny, istniałaby przed nami tylko jedna perspektywa – „zamrożenie” na rosyjskich warunkach, czyli nieco wcześniejsza kapitulacja lub trochę później. Zamiast tego po raz pierwszy po nieudanej ofensywie w 2023 roku Kursk otworzył przed nami perspektywę zwycięstwa – nie jutro, ale nie za wiele lat. A jeśli ceną jest to, że walki w urbanistyce Pokrowska rozpoczną się, powiedzmy, kilka tygodni lub nawet miesiąc wcześniej, niż byłoby to możliwe, gdybyśmy rzucili wszystko w tym kierunku – to cena jest wysoka, ale do przyjęcia. A to nieporównanie mniej niż to, co wrogowie płacą za ten awans” – mówi były dowódca kompanii batalionu „Aidar”.

Jego zdaniem każda osoba, która nawoła nas, abyśmy teraz wracali z kurskiego – nie ma znaczenia, czy „z triumfem, bo zrobiliśmy wszystko, będzie gorzej”, „bo to bez sensu”, czy po prostu „ratowanie Pokrowska”. - pracuje dla Kremla uczestniczy w operacji informacyjnej, która ma przynieść Rosji niemal straconą nadzieję na zwycięstwo nad nami.

„Dlatego nasza reakcja powinna być stanowcza i nie wiązać się z myśleniem o motywacji agitatora. Hasło „Wycofanie wojsk Zełenskiego!” powinno być równoznaczne z „Putin sprowadzi wojsko!” – to ta sama mantra, którą powtarzają nasi wrogowie, a kto ją rozpowszechnia, pracuje dla Kremla. Zwycięstwo nie nadejdzie jeszcze jutro i nie za „dwa, trzy tygodnie”, ale jego światło pojawiło się już na końcu długiego tunelu. Wyłaniało się spod Sudzi, choć jednocześnie od świec płonących zbiorników z ropą, a nawet z okopów pod Pokrowskiem, które zostały utracone przez nasze jednostki, ale wcześniej były przykryte ciałami wroga. To światło jest coraz silniejsze i bliższe, ale zmęczenie i rozpacz nie pozwalają nam go zobaczyć. Jeśli teraz to dostrzeżemy i zaczniemy odpowiednio postępować, dożyjemy czasów, gdy nawet niewidomy nie będzie tego nie widział. Nie zobaczymy, damy się zwieść fałszywemu obrazowi, jaki nam malują iluzjoniści FSB – światło może zgasnąć, bo „wysadzimy” przed wrogiem. „Wysadzimy wcześnie” to jedyna szansa na zwycięstwo, ostatnia szansa, po utracie której nasze zwycięstwo będzie tylko kwestią czasu” – podsumował Jewhen Dyki.

Trudno nie zgodzić się z naszym ekspertem wyłącznie emocjonalnie. A świeże wieści – przyznajmy – przekładają jego dziennikarski zapał na zupełnie realny płaszczyznę.

Myrosław Liskowycz. Kijów